Bezoek aan Mw Verbruggen met Sarah

Al inmiddels 6 jaar bezoek ik een verpleegafdeling van een Bejaardenhuis in Oostvoorne, een mevrouw Verbruggen met Sarah.
Deze mevrouw had toen ze nog opzich zelf woonde en getrouwd was een klein wit hondje wat ze prikkeltje noemde. Sinds ik Mw Verbruggen bezoek, met Sarah, is Sarah Prikkeltje.
En het gekke is ze luisterd naar die naam zolang ze bij deze Mw Verbruggen is. In het begin zo 6 jaar geleden gingen we met Mw Verbruggen naar buiten in de rolstoel naar het Mildenburg bos toe, dan vond ze het verschrikkelijk leuk als Sarah los liep te rennnen door het bos.
Inmiddels heeft Alzheimer steeds meer de overhand, en is er nog maar weinig wat ze zelf kan, ook praten en reageren wordt steeds moeilijker voor Mw Verbruggen. En voor familie is het vaak heel moeilijk je geliefde of je moeder of je schoonzus achteruit te zien gaan, je wil zo graag de gene terug voor de Alzheimer toe sloeg in het hoofd.
Vanmiddag was een van de schoonzussen van Mw Verbruggen er, een van de 2 die voor haar zorgen, omdat haar zoon met familie in Australie woont en als je moeder 93 jaar is hou oud en gezond ben jezelf dan nog?? Het is heel fijn dat beide schoonzussen ook niet meer helemaal piep jong dit opzich nemen te doen. En wat dan ook heel fijn is , is als een van hun daar dan is en d.m.v Sarah's aanwezigheid Mw Verbruggen weer een beetje kan reageren, zodat je als bezoek van een Alzheimer patient niet het gevoel hebt ik kom voor niks. Ik zet Sarah dan vaak neer voor Mw Verbruggen en aai dan samen [ mw Verbruggen en mijn hand] Sarah en kijk wat er gebeurt. Soms neemt Sarah het zelf over, door haar kop onder de hand van Mw Verbruggen te duwen, met andere woorden aai me nou maar, en dan soms uit het niets krijg je een grote smile van oor tot oor of Mw Verbruggen gaat verder met praten of ze kan een tijdje weer verstaanbaar praten, of ergens in haar omgeving naar wijzen of alleen een oog contact, of aait Sarah ineens uit haar zelf verder. Ik vind het iedere keer weer een wonder als er een reactie komt. Ook voor de schoonzus van Mw Verbruggen vond ik het een lichtpuntje, het gevoel hebbende ik kwam niet voor niets.
Else -Mieke de verpleegkundige heeft het vast kunnen leggen met fototoestel voor Mw Verbruggen haar schoonzus en zij stuurt het door naar Australie naar haar zoon kleinkinderen die aldaar wonen. Ik wist al dat Sarah een heel bijzondere hond was, vandaag bevestigd alleen wat ik al wist, ze is gewoon een bijzondere hond. Waar meer mensen van kunnen en mogen genieten.
Dank je Sarah.

een goed gesprek

Soms heb je als mens weleens dat je je mee laat slepen in andere mensen hun negativiteit.
Tot voor kort had ik hierover een stukje geschreven in dit dagboek.
En soms kom je ook weer de juiste mensen tegen, die daarop opmerkzaam maken [ waar ik heel blij mee ben ], en daarna kun je dan het besluit te nemen al het negetieve betreffende dit, uit dit dagboek te halen. Het is te veel eer die je /jullie niet toekomen. En ik laat me verder niet meeslepen die negatieve spiraal in. Heel veel dank aan de persoon die me daarop wees.
Dit dagboek ben ik destijds gestart om verhalen te schrijven, over de belevenissen die je soms kunt hebben met je honden, en daar ga ik weer naar terug.
Ik heb super nieuws n.l over een poosje komt er een nieuwe pup waar ik en de huisgenoten enorm naar uitkijken.
Heerlijk weer een pup om mee te trainen, te socialiseren overal mee naar toe te nemen, naar mijn vrijwilligers werk op de verpleegafdeling van een bejaardenhuis etc.
Wat ook zo leuk is in Brielle heb je een aantal boutiques waar ik [ of de pup al droog kan blijven [ zindelijk is of niet]] naar binnen mag zodat ze aan allerlei mensen en situatie's kan wennen, flink door handen gaat en gewoon veel kan zien van het dagelijks leven in de wereld.
Heerlijk om weer eens in de trein metro bus te zitten met een pup.
Ik/wij zijn zo verschrikkelijk blij met de mogelijkheid die ons wordt geboden door deze fokker.
Ook ben ik blij dat er nog fokkers bestaan met een eigen mening, en die zich niet laten meeslepen in een ander zijn of haar negatieve denken over mensen, waarvan ze niet eens weten hoe of wat. Heerlijk wat "een goed Gesprek " met de voor mij op dat moment juiste persoon kan doen t.a.v positief denken, ik kan het weer dank je wel!!!! [ degene die negativiteit heeft kunnen omdraaien naar positiviteit nogmaals dank je wel!!]. Een blij mens!!!

Sarah

Vandaag las ik in een vrouwenweekblad, dat er ouders zijn van kinderen die met één kind [ als ze meerdere kinderen hebben] soms meer band hebben dan met de andere. Zo heb ik dat met Sarah. Ze is een puppy uit mijn eerste zelf gefokte nest, opzich is dat al heel speciaal. Ik heb ontzettend veel gehoorzaamheids trainingen met haar gedaan, nog meer als met haar moeder. Ook is zij mijn eerste hond waar ik ooit jachttrainingen mee ben gaan volgen bij de KNJV. [ En dat voor een ex vegetarieer]. Toen ik mijn eerste les kreeg van Bert van der Graaf [ inmiddels is Bert daarmee gestopt], zei Bert je eerste hond waarmee je jachttraining gaat doen die verziek je, nou dachten wij dat zullen wij nog weleens zien. Dat zijn dingen die moet je niet tegen mij vertellen, want dan ga ik er voor 200% voor om het wel te halen. Het C diploma van de KNJV haalde ze met 49 van de 50 punten een 1e plaats, en een week later haar eerste B diploma met 68 punten [ een totaal niveau hoger]. Toen ze dat eenmaal gehaald had en we wisten dat ze de uitmuntends binnen had voor de show en A heupen Norberg 40 had en ED vrij en ogen vrij had kreeg ze haar eerste nest. Ook dit eerste nest van Sarah is het eerste nest wat ik zonder keizersnede geboren heb zien worden, dat opzich ook weer bijzonder is. Ze heeft een nest gehad van Gatchells Man of Honour, van Finn's Da Capo en van Furyo Noroy Du Plesy. Ze heeft 24 kinderen, en je ziet het haast niet aan haar. Dat zal het vele lopen wat ik met haar doe wel zijn, een goede bespiering. Het was net als Donja een super mum. Als ze de pups allang niet meer mocht voeden en je ging zelf naar toilet dan sprong ze gewoon de werpkist in, zo van het zijn mijn kindjes en ik doe het lekker toch. Ook heb ik heerlijke vakantie's gehad met Sarah in de Franse Alpen , wandelingen van 8 uur op een dag no problem voor Sarah, heerlijk zwemmen in het meer van Geneve of onderweg in een berg meer, wat zo helder was dat je ze kon zien zwemmen onder water. Dat hoop ik dit jaar ook weer te gaan doen. Mee naar hotels en restaurants waar normaal geen honden mee naar toe mogen mag zij naar binnen. Ze gaat altijd met me mee boodschappen doen in Brielle Oostvoorne Rockanje etc. Er zijn zelfs kledingwinkels Bruna's etc waar ze voor haar [ en als ik een pup aan het socialiseren ben ] snoepjes voor haar [ en de nieuwe pup]. Zo ook in een eetcafe in Brielle in de Hoofdwacht, als ik daar eens ben zonder Sarah, dan krijg ik gelijk de vraag vooral van Wim, waar is Sarah of te wel met andere woorden er is toch niks met d'r?????!!!! Het is zelfs zo gek dat als ik zonder Sarah ergens loop [ ik me ten eerste kaal voel zonder hond], mensen gewoon vragen waar Sarah is. En vorig jaar in Oostvoorne vlak voor Sarah's bevalling compleet verdwaald geweest ben in de Oostvoornese duinen. Al vanaf dat Sarah 6 weken oud is gaat ze mee naar de verpleegafdeling van De Leemgaarde 'T Hart daar zijn de bewoners en verpleging ook gek van d'r. Ik heb samen met Sarah bijna 5 jaar met een bewoonster gewandeld in het Mildenburgbos in Oostvoorne, bijna ook een keer een bekeuring gehad van Ko de boswachter, omdat de mevrouw in kwestie het prachtig vond om Sarah los te zien lopen, wat daar dus niet mag. Toen ik dit vertelde aan de boswachter kreeg een waarschuwing en geen bekeuring die toen al 60 euro was. Pas nog liep ik in Rockanje [ je mag de honden nog maar op weinig plaatsen los laten lopen], de auto van de buiten gewoon amtenaar reed langzaam naast mij: Mevrouw u mag uw hond niet los laten lopen, ik bood mijn excuus aan en kon door normaal is het 90 euro boete. Sarah heeft haar koppie mee. Ze heeft nu een beetje beginnend grijs koppie, maar had heel lang een baby face. De mevrouw die ik al vijf jaar bezoek op de verpleegafdeling die noemt Sarah altijd prikkel de prik [ vermoedelijk naar een hondje van die mevrouw van vroeger], het is zo leuk te vertellen dat Sarah wanneer ze zo wordt genoemd als we daar zijn daar naar luisterd, het is alsof ze begrijpt, nu ben ik dat even. Ook help ik kinderen die bang zijn van honden met Sarah, het kan allemaal omdat ze zo verschrikkelijk rustig karakter heeft. Vorig jaar is bij Sarah nog een wrat weggehaald van haar oor, normaal gaan ze daarvoor onder narcose, Sarah niet. Walter Strikkers heeft haar staande op de tafel met een plaatselijke verdoving geholpen, ik hield haar samen met een assistente vast, het was bijzonder, het gemak waarmee dit ging. Als ik voor mijzelf naar de fisio moet en het is te warm om in de auto te zitten dan mag ze mee naar binnen. Er zijn door de jaren al zoveel mensen geweest die gevraagd hebben als je ze ooit weg zou doen mag ik ze dan hebben. Dan zeg ik, ik kom bij een klein plaatsje bij de stad Den Briel vandaan, in Brielle heb je een Dom [ kerk] die is heel hoog, en die lijst van mensen die aan mij vragen mag ik Sarah hebben [ ook Donja hoor], die lijst is net zo lang [ of hoog 'tis maar hoe je het zegt] als de Brielse Dom. U begrijpt denk ik nu wel hoe dierbaar Sarah voor mij is. Ze kan het met ieder mens en ieder dier vinden, waar vindt je dit?????? De schrik was ook zo groot toen ik op wintersport was en gebeld werd van thuis dat ze met een acute baarmoederontsteking op de operatie tafel lag. Ik dacht ik ga dood, als ze dit niet overleefd. Ze is mijn maatje, wij zijn ying en yang samen, we voelen elkaar door en door aan, ik hoef niets te zeggen ze begrijpt me. Ik heb moeilijke jaren achter door het ziek zijn en overlijden van mijn vader, wat heel heftig is geweest, stemband kanker en een CVA, maar Donja en Sarah waren er en daar kon je veel in kwijt, door met het te trainen en te lopen lange afstanden. Het is een on-voorstelbare band die wij samen hebben. Ik hoop dat Sarah minstens 15 jaar mag worden, nog beter zou het eeuwige leven zijn.

een hond met kiespijn

We hebben allemaal weleens gehoord van een boer met kiespijn maar een hond....... Vorige week donderdag was er in Woonzorgcentrum De Leemgaarde op verpleegafdeling 'T Hart, waar overgens het merendeel dementerende oudere wonen een filmopname waarin Sarah met haar vrijwilligerswerk [ en ik zelf ] werden gefilmd voor De Catharina stichting, waard De Leemgaarde onderdeel van is. De opnamen verliepen vlekkenloos en Sarah is ver-eeuwigd op het witte doek. Toen k thuis kwam dacht ik nou Sarah je hebt zo super gewerkt, je krijgt lekker een buffelkluif, en Donja en Tessa en Olav en het hondje van Marjorie onze dochter een Cavelier King Charles Spaniel ook. Naar verloop van tijd kom ik in de tuin zie alle honden kluiven of hun leven er vanaf hangt behalve Sarah........ Ik dacht gelijk dat is niet goed dat is totaal niet hoe Sarah is. Samen met Marjorie hebben we gekeken in haar bek, en zagen links boven een afgebroken kies. Gauw de dierenartsen in Sleeuwijk gebeld, daar konden we diezelfde avond nog naar het inloop spreekuur. Annemiek Boer de dierenarts constateerde hetzelfde als wij, en de keuze naar een dieren tandarts voor een zenuwbehandeling waarvan ze eigenlijk zei dat de jkans heel klein is dat dit slaagd, als er ontstekingsweefsel achter blijft krijg je een grote ontsteking of eruit trekken. Ik vroeg Annemiek wat zou jij doen??? Ze zei trekken. Omdat Sarah en ik waarschijnlijk met Pasen weggaan, vroeg ik wanneer het kon. Eigenlijk is donderdag gebits dag in Sleeuwijk, maar dan is het al zo auw Pasen. Sarah kon vandaag terecht bij een dierenarts die wij nog niet eerder hadden gezien in Sleeuwijk Michel Counotte, een dierenarts die de dingen goed heeft uitgelegd, en die een uur bezig is geweest om Sarah te verlossen van de afgebroken kies, en meteen tandsteen heeft weggehaald en een laag je op haar gebit heeft gelegd van fluor en iets tegen tandsteen. En er zat aan de afgebroken kies ook ontstekings weefsel, dus een stomagyl kuur voor een week [is anti -biothica], en pijnstiller/ontstekingsremmers Het engste van dit hele gebeuren was voor mij de narcose, dit omdat ze 3 jaar geleden onder narcose moest voor het verwijderen van een wratje, en pas weer wakker werd na 3 zakken infuusvloeistof, en een paar uur wachten, dus iedere keer als er iets onder narcose moet gebeuren dan komt de angst daarvoor weer terug. Ben vannacht op de bank gaan slapen [ vond Sarah wel gezellig, die ging voor de bank liggen slapen], dacht ik ben ik lekker nog bij mijn hondenkind voor het gebeuren. Het leukste is dan slaapt Sarah [ weet toch niet wat er gaat gebeuren], en het mens [ ik dus] lig pieker de pieker de halve nacht wakker, ben om 6 uur compleet uitgeslapen en ga aan de gang. Eten douchen Sarah uitlaten [ je ziet ze zo denken huuuum geen eten????? en ik moet in de auto???????je hoort ze denken iets klopt hier niet] , en dan met de auto normaal 3 kwartier nu 5 kwartier door de files naar Sleeuwijk. Loopt de vorige patient een half uur uit zit je daar maar brrrr ik wou dat het alvast maar klaar was. Ik was zo blij toen ik weer bij haar was in de bij kom kamer, en d'r staartje zag kwispelen. Yes ze leeft nog!!!!! Het meest lach wekkende zijn deze twee dingen, ik vroeg na een half uurtje ga je mee naar het strand [ daar komen wij samen veel om te hardlopen of lange afstandwandelingen te maken], en ze stond meteen op wel waggel de waggel. En toen we de rekening hadden betaald wilde ik zelf nog even naar toilet toen heeft een lieve mevrouw even op haar gepast en sliep ze voor de balie weer. Eenmaal buiten gekomen waggel de waggel niet uit willen, dus dan maar naar de auto toe. Ik leg mijn spullen in de auto doe de achterklep open, en voor ik er erg in had floep, maakt Sarah een sprong zo de achterbak in, ik schrok me dood ze had haar poten wel kunnen breken. Dat is nou typich Sarah, hoog springen, net als d'r vader en d'r opa, die waren daar ook goed in en sommige kinderen van Sarah doen het ook hoor ik van hun eigenaren. Eenmaal thuis gekomen heel de middag geslapen en vanavond een halve schijf duck uitmuntend op. Morgen weer een nieuwe dag, waarop we hopen dat eten en drinken en misschien weer wat beter is, en iedere dag weer een beetje verder opknapt

2007 was voor ons een bewogen jaar

2007 Was voor ons een bewogen jaar. Met Sarah en Esra hebben we op de GRCN Clubmatch met beide een Uitmuntend gehaad met een mooi keurverslag. Ook heeft Sarah er weer een mooi KJNV B diploma bij gehaald. En Tessa ons zwarte spookje heeft met GertJan ook een mooi KNJV B diploma gehaald. 22 September hebben wij veel te vroeg afscheid moeten nemen van onze Esra. Een leverafwijking maakte een einde aan haar nog prille leven. Zij mocht maar 13 maanden bij ons blijven. Onze labrador Tessa is hierdoor heel lang van streek geweest, ze waren samen dikke maatjes.
Dit is ook de redenen waarom ik zolang niet in dit dagboek kon schrijven, het duurt heel lang voor dit verdriet een plaatsje krijgt in je leven. Gelukkig werden we heel goed opgevangen door collega fokkers en honden vrienden, dit heeft ons erg goed gedaan. We zeiden tegen elkaar als een van onze pupkopers dit ooit mocht overkomen dan zijn we er voor hun. Een fokker staat aan het begin en mag er naar mijn mening ook zijn [ indien de mensen dit op prijsstellen] aan het einde.
Vlak na het overlijden van onze Esra, werd Sarah loops. We hadden al besloten voor het overlijden van Esra dat we graag een nestje wlde fokken met Sarah als ze loops werd.
Op 7 en 8 oktober heeft Sarah een date gehad met Pepper [Gatchell Man of Honour] in Belgie.
Een schat van een reu met A heupen Ed en ogen vrij, is inmiddels Belgisch en internationaal kampioen, en heeft ook nog zijn certificaten van de jacht, en gaat ook mee op praktijk jacht.
Zijn eigenaars Charel en Marleen mogen met recht trots op Pepper.
Voor Sarah loops werd zijn we een avond op bezoek geweest bij Charel en Marleen, om naar Pepper te kijken hoe hij in zijn eigen huis is zonder loopse hond. Ook hadden wij onze Sarah bij ons, zodat ook Charel en Marleen Sarah konden bekijken en haar papieren.
Terwijl wij aan het praten waren met ons vieren lagen Pepper en Sarah samen te slapen onder de tafel.
Begin November is er een echo gemaakt in Sleeuwijk bij dierenarts Postuma aldaar, en zij telde negen of tien vruchtjes.
Dus het was een succesvolle date te noemen.
Op 8 december zijn met hulp van Ingrid en haar dochter Christel [ ze fokken zelf herders uit een werklijn], de puppy's van Sarah geboren.
Nog hartelijk bedankt voor jullie hulp Ingrid en Christel !!!
Er zijn zeven reutjes geboren en twee teefjes.
Gemiddeld wogen ze een pond. De eerste kwam met vruchtblaas naar buiten, dit was prachtig om zo geboren te zien worden. Met recht kun je dit een klein wonder noemen.
De eerste werd om 13.10 geboren en de laatste om 0.30 s'nachts.
Je bent doodmoe, mar kan dan niet slapen omdat het zo mooi was wat je die dag hebt gezien.
Je bent er vol van. Dan zie je van heeel dichtbij hoe mooi de natuur eigenlijk is.
We genieten al een paar weken van dit '' wonder''.
Tot eind december het noodlot opnieuw toesloeg,we werden gebeld door de eigenaren van een broetje van onze Sarah, Max. Max was onwel geworden en op ons aanraden zijn ze met Max naar Sleeuwijk gegaan, en gelukkig had Walter Strikkers dienst. Deze constateerde een tumor in zijn buik met uitzaaingen naar de hersenen. Dat was een heel slecht en verdrietig bericht.
Helaas hebben ze Max op oudejaarsdag in moeten laten slapen, het was het beste voor Max, maar heel moeilijk voor zijn eigenaren, een familie met twee kleine kinderen, waar Max alles voor was. We hebben er gelukkig kunnen zijn voor deze familie op een mannier waardoor ze verder konden met hun verdriet, hun verhaal kwijt konden op welk tijdstip van de dag of nacht.
Samen foto's van Max bekeken, over 'm gesproken hoe die was, en wat Max voor hun als gezin betekende. Het was denk ik best moeilijk want de puppy's van Sarah lagen in de werpkist. Liever hadden we gehad dat het niet nodig was, dat hun lieve Max nog bij hun was, maar we zijn wel dankbaar voor het vertrouwen dat deze familie nog steeds in ons heeft, dat hun heeft doen besluiten een pupje van Sarah te nemen, daar wordt je stil van.
U begrijpt nu wel 2007 was voor ons een bewogen jaar. Een jaar waar verdriet en vreugde zo dicht naast elkaar hebben gestaan, als je erop terug kijkt wordt je er weer stil van..............

Onze honden

Het is inmiddels een hele tijd geleden dat ik in het dagboek heb geschreven. Door werk, en een grote verandering in de tuin en veel hondentraining [ drie avonden KNJV], en veel vrijwilligerswerk, is er een tijd lang niets van gekomen.
Er heeft ook een reorganisatie plaats gevonden. Olav is bij Yvonne en Gea gaan wonen en hun gehandicapte pleegzoon. Daar is Olav voor hun gehandicapte pleegzoon een grote uitlaatklep als hun pleegzoon het niet naar zijn zin heeft. Verder is Olav van het najaar derde geworden bij de VGBO. Nog proficiat Yvonne met het behalen van dit succes!!!
Olav was toen nog niet zo lang bij jullie, en dan al zo goed op de honden training.
Ook Indy is verhuisd, naar mensen niet ver hier vandaan. Met het vertrek van Indy heb ik lange tijd enorme moeite gehad, en nog, omdat ik zoveel met haar heb meegemaakt wat haar gezondheid betreft. Maar als kleine fokker moet je keuzes maken, en voor het beste gaan wat fok betreft.
En daarmee bedoel ik een goede gezondheid en een goed karakter en een goed exterieur.
Olav's gangwerk was niet goed, zijn opperarm was te kort, en dit compenseerde hij door met zijn achterwerk te zwaaien. Er zijn genoeg reuen waarbij dit wel goed is.
Maar ik mis Olav [ laffie bijnaam] nog steeds. Het was een grote witte kroel beer [ hond]. En met Indy had ik vele twijffels, na haar nierbekkenontsteking of het wijs was om hiermee te fokken, ook mede omdat ik een volle zus van haar [ zelfde vader en moeder] hier heb rond lopen die helemaal oké is.
Vele mensen vinden het hard als je als fokker een hond herplaatst, maar je kunt het ook anders zien n.l. bij een fokker moeten meerdere honden de aandacht en tijd delen met elkaar en met hun baas. Terwijl als je een hond herplaatst deze vaak enig hond is bij mensen waardoor deze alle aandacht krijgt van zijn nieuwe baas/bazen, wat de meeste honden wel fijn vinden.

In oktober is Esra [ Sweet Passion v.d. Golden Angels] bij ons komen wonen.Haar moeder is Lulea v.d. Golden Angels, en haar vader is Ashbury Angel Heart [ een Franse reu] .
Waarvoor wij Yvonne Neuteboom en haar moeder willen bedanken. Esra is een heerlijke vrolijke hond waar wij erg blij mee zijn. Ze kan prima met de andere overweg, en doet het leuk op de KNJV jachttraining, en ze heeft op de clubmatch van de Golden Retriever Club 17 mei haar eerste Uitmuntend gehaald met haar [ toen] 9 maanden en 2 dagen. Dus... een lekker dier.

Ons viertal bestaat uit Donja [ 13 juli wordt ze zes], Esra [tien maanden], onze altijd eeuwige vrolijke zwarte labrador Tessa, waar iedere dag weer een feestje voor is, en er weinig is wat dit feestje verstoord, is anderhalf jaar, en onze Sarah [de dochter van Donja ] is 3 jaar.
Het leuke is dat ze allemaal zo verschillend zijn en het zo goed met elkaar kunnen vinden.

Deze zomer gaan we proberen weer wat diploma's te halen bij de KNJV met Tessa en Esra en Sarah. Maar of we dit nog gaan redden met Sarah is de vraag want [ ik zal het zachtjes schrijven] misschien heeft Sarah wel een blind date aan het einde van de zomer, en dan zit een diploma halen er even niet meer in, dan krijgt Sarah [ en wij] het druk met andere dingen.
Maar dat laatste is toekomst muziek.

Indy's HD en ED uitslag

Vorige week woensdag kwam Indy's Hd uitslag door de brievenbus, en afgelopen woensdag de Ed uitslag. Als er iets in de hondenfokkerij is waarvan ik het in mijn broek doe dan is het wel het open maken van de enveloppe met dit soort uitslagen, ook al zegt de dierenarts Walter Strickkers in Sleeuwijk het ziet er perfect uit. Tegenwoordig zet ik de enveloppe op de kast en schrijf ik erop wie durft 'm open te maken, en dan hebben wij een lieve zoon Mathieu die dat dan wel durft. De Hd uitslag is A met botafwijking 0 en de norbergwaarden is 36 en de ED is vrij. Dus waren we heel blij met deze uitslag.Het is inmiddels de derde zelf gefokte hond met zo'n uitslag [ en de vierde hond als je een gekochte hond ook meetelt van een collega fokker] En daar zijn we zoals de Belgen zeggen best heel fier op!!!!
Vanmiddag ben ik samen met Sarah en Donja heerlijk naar Brielle gewandeld langs
De Brielse Maas, de honden namen zo nu en dan een duikje in het Brielse meer onderweg. En in Brielle hebben ze de laatste haring die de visboer nog had gedeeld. Daarna heb ik in een klein restaurantje een hapje gegeten met beide dames onder de tafel [ met een lekkere bak water erbij], en daarna weer terug naar Zwartewaal gelopen.
En net als de heen weg namen de dames onderweg zo nu en dan een duikje in het Brielse Meer. Thuis gekomen de twee kleintjes [ al hoewel Indy is 16 maanden en Tessa onze zwarte labrador is 10 maanden] even laten plassen en toen met de auto naar het Brielse meer gereden, en daar lekker met een stok tennisballen zo ver als het kon in het Brielse Meer gegooid zodat Tessa en Indy een lekker stukje konden zwemmen voor ze bij de tennisballen waren.
Het leuke van Tessa is of het nou een dummy is met jachttraining of een tennisbal, ze geeft het altijd keurig netjes zittend af in tegenstelling tot Indy.
Of Indy laat de tennisbal net voor ze uit het water komt uit haar bekkie vallen of ze gooit hem in de brandnetels [ moet je zelf weer uitkijken als je geen lange broek aan hebt voor die brandnetels]. Indy kan je soms met recht een wit spook noemen. Het grappige van Tessa verder is als Indy totaal niet gemotiveerd is om te zoeken waar die tennisbal gebleven is [ wanneer ze 'm weer eens uit haar bekkie heeft laten vallen], dat Tessa net zolang blijft zoeken tot ze die tennisbal heeft gevonden, Tessa heeft een super doorzettingsvermogen en een enorme werk lust, ja daar kunnen die blondie's nog wel een voorbeeld aan nemen.

Sarah heeft haar KNJV B gehaald met 68 punten !!

Op 2 september heeft Sarah deelgenomen aan haar eerste KNJV B proef, met een goed resultaat. De proef was niet ver bij ons vandaan n.l. op de Maasvlakte en de Wijde Slik [ dat laatste is bij de Brielse maas aan de kant van de Golfbaan
De Kleijburg] Onze proef begon met verloren apport te land. Ik stuurde ze vooruit het bos in en zoek apport, op een gegeven moment ging ze in het bos liggen rollen en ik dacht alleen maar O O U kunt gaan. En moest toen nog een keer apport roepen en toen kwam ze aan met de eend en ging netjes voor me zitten met de eend in haar bek. De keurmeester ging toen de eend uitgebreid staan bekijken, ze had [ gelukkig] niet door de eend liggen rollen maar ernaast. Had ze wel door de eend liggen rollen dan was het geweest U heeft een 0, U kunt gaan. Een hond die dat doet heeft geen respect voor het wild. We kregen hier voor een 7. Het volgende onderdeel was apport over diep water. Voor ik aan de beurt was moest de keurmeester allerlei uitslagen aan iemand geven, en dat duurde even en daar werd ik toch knap zenuwachtig van. Toen we aan de beurt waren stuurde ik Sarah vooruit over het water naar de overkant, daar aan gekomen moest ik nog een keer zeggen apport voor ze de eend pakte, en tot mijn verbazing kwam ze door het water terug [ meestal loopt ze om] met de eend en gaf die netjes zittend af. Een 9 . Het volgende onderdeel was apport uit diep water. Sarah zat netjes naast me, er werd geschoten en er werd een eend in het water gegooid en door een tikje op mijn schouder wist ik dat ik tegen Sarah apport kon zeggen. Ze kwam weer netjes met de eend in haar bek terug en gaf deze zittend af. Een 10.Daarna kregen we houden van de aangewezen plaats.
Dit is twee minuten uit zicht. Een 10. Daarna een kort apport van het konijn.
Een 10. Toen kregen we markeer apport te land. Dit is heel moeilijk omdat ze het apport binnen een bepaalde cirkel moeten vinden en daarna zo snel en netjes mogelijk zittend af moeten geven aan hun baas. Op dit onderdeel zakken zelfs zeer ervaren mensen. Sarah zat los naast me toen er geschten werd en de eend werd opgegooid, en toen ik het teken kreeg zei ik apport. Ze vloog de richting heen van het apport maar kon de eend niet gelijk vinden, maar het was nog net binnen die cirkel. Op weg terug naar mij toe ging ze ineens liggen met de eend, toen zei de keurmeester U moet nu ingrijpen. Dus riep ik heel boos apport. En toen kwam ze in één streep aangevlogen met eend in haar bek, en gaf deze mooi zittend af [ dat laatste was mijn redding] Een 6. Toen hadden we nog aangelijnd en los volgen. Een acht. En komen op bevel. Een acht.
Eind resultaat een mooi KNJV B diploma met 68 punten !!
Graag wil ik nog even Cora van der Graaf bedanken dat ze de hele dag met ons [ cursisten] is mee gelopen en ons moreel heeft ondersteunt.
Van de winter wanneer de cursus weer begint gaan we er aan werken om volgend jaar de punten te verbeteren met een examen.
Het fijne van het hebben van dit diploma is dat ik nu kan deelnemen aan een MAP [ meervoudige apporteer proeven], en ook daar heb ik veel zin in.
Afgelopen zondag hadden we seisoen's afsluiting van onze jachthondencursus KNJV Gewest Delta gehad. En toen is er in de omgeving van Simonshaven een MAP uitgezet, zodat wij daar als cursisten eens aan konden proeven, want geen van ons had daar ervaring mee. Ze gooien dan b.v. een dummy over water en één dummy verder op tussen een paar nep duiven, en dan moet de hond eerst die dummy over water halen en netjes zittend afgeven en daarna die dummy halen die tussen die nep duiven ligt en dan ook weer netjes zittend af geven.
Afgelopen zondag was ook een beetje een wedstrijd en om ook te kijken hoe ver je bent met je hond. Laura van der Graaf werd 1e met 74 punten met haar hond Nikki en Sarah en ik werden 2e met 70 punten. Daarna hadden we met elkaar een heel gezellige BBQ als afsluiting.