een hond met kiespijn

We hebben allemaal weleens gehoord van een boer met kiespijn maar een hond....... Vorige week donderdag was er in Woonzorgcentrum De Leemgaarde op verpleegafdeling 'T Hart, waar overgens het merendeel dementerende oudere wonen een filmopname waarin Sarah met haar vrijwilligerswerk [ en ik zelf ] werden gefilmd voor De Catharina stichting, waard De Leemgaarde onderdeel van is. De opnamen verliepen vlekkenloos en Sarah is ver-eeuwigd op het witte doek. Toen k thuis kwam dacht ik nou Sarah je hebt zo super gewerkt, je krijgt lekker een buffelkluif, en Donja en Tessa en Olav en het hondje van Marjorie onze dochter een Cavelier King Charles Spaniel ook. Naar verloop van tijd kom ik in de tuin zie alle honden kluiven of hun leven er vanaf hangt behalve Sarah........ Ik dacht gelijk dat is niet goed dat is totaal niet hoe Sarah is. Samen met Marjorie hebben we gekeken in haar bek, en zagen links boven een afgebroken kies. Gauw de dierenartsen in Sleeuwijk gebeld, daar konden we diezelfde avond nog naar het inloop spreekuur. Annemiek Boer de dierenarts constateerde hetzelfde als wij, en de keuze naar een dieren tandarts voor een zenuwbehandeling waarvan ze eigenlijk zei dat de jkans heel klein is dat dit slaagd, als er ontstekingsweefsel achter blijft krijg je een grote ontsteking of eruit trekken. Ik vroeg Annemiek wat zou jij doen??? Ze zei trekken. Omdat Sarah en ik waarschijnlijk met Pasen weggaan, vroeg ik wanneer het kon. Eigenlijk is donderdag gebits dag in Sleeuwijk, maar dan is het al zo auw Pasen. Sarah kon vandaag terecht bij een dierenarts die wij nog niet eerder hadden gezien in Sleeuwijk Michel Counotte, een dierenarts die de dingen goed heeft uitgelegd, en die een uur bezig is geweest om Sarah te verlossen van de afgebroken kies, en meteen tandsteen heeft weggehaald en een laag je op haar gebit heeft gelegd van fluor en iets tegen tandsteen. En er zat aan de afgebroken kies ook ontstekings weefsel, dus een stomagyl kuur voor een week [is anti -biothica], en pijnstiller/ontstekingsremmers Het engste van dit hele gebeuren was voor mij de narcose, dit omdat ze 3 jaar geleden onder narcose moest voor het verwijderen van een wratje, en pas weer wakker werd na 3 zakken infuusvloeistof, en een paar uur wachten, dus iedere keer als er iets onder narcose moet gebeuren dan komt de angst daarvoor weer terug. Ben vannacht op de bank gaan slapen [ vond Sarah wel gezellig, die ging voor de bank liggen slapen], dacht ik ben ik lekker nog bij mijn hondenkind voor het gebeuren. Het leukste is dan slaapt Sarah [ weet toch niet wat er gaat gebeuren], en het mens [ ik dus] lig pieker de pieker de halve nacht wakker, ben om 6 uur compleet uitgeslapen en ga aan de gang. Eten douchen Sarah uitlaten [ je ziet ze zo denken huuuum geen eten????? en ik moet in de auto???????je hoort ze denken iets klopt hier niet] , en dan met de auto normaal 3 kwartier nu 5 kwartier door de files naar Sleeuwijk. Loopt de vorige patient een half uur uit zit je daar maar brrrr ik wou dat het alvast maar klaar was. Ik was zo blij toen ik weer bij haar was in de bij kom kamer, en d'r staartje zag kwispelen. Yes ze leeft nog!!!!! Het meest lach wekkende zijn deze twee dingen, ik vroeg na een half uurtje ga je mee naar het strand [ daar komen wij samen veel om te hardlopen of lange afstandwandelingen te maken], en ze stond meteen op wel waggel de waggel. En toen we de rekening hadden betaald wilde ik zelf nog even naar toilet toen heeft een lieve mevrouw even op haar gepast en sliep ze voor de balie weer. Eenmaal buiten gekomen waggel de waggel niet uit willen, dus dan maar naar de auto toe. Ik leg mijn spullen in de auto doe de achterklep open, en voor ik er erg in had floep, maakt Sarah een sprong zo de achterbak in, ik schrok me dood ze had haar poten wel kunnen breken. Dat is nou typich Sarah, hoog springen, net als d'r vader en d'r opa, die waren daar ook goed in en sommige kinderen van Sarah doen het ook hoor ik van hun eigenaren. Eenmaal thuis gekomen heel de middag geslapen en vanavond een halve schijf duck uitmuntend op. Morgen weer een nieuwe dag, waarop we hopen dat eten en drinken en misschien weer wat beter is, en iedere dag weer een beetje verder opknapt