Indy naar de Diergeneeskundige Universiteit Utrecht

Vorige week maandag zijn we met Indy naar de Diergeneeskundige Universiteit Utrecht geweest.
Omdat Indy's blaasontsteking maar niet over wil gaan.
Ze werd op de tafel door vijf dierenartsen en bijna dierenartsen onderzocht en daarna werd besloten dat er een blaas / nier echo gemaakt zou worden en dat er tijdens dat onderzoek gelijk uit de blaas door de buikwand urine zou worden gehaald voor een kweek. Toen ze daarvan terug kwam had ze een kaal buikje want de haren waren voor de echo weggehaald anders konden ze niets zien.
We konden als haar eigenaars niet bij dit onderzoek zijn en moesten wachten in de wachtkamer. Toen ze haar terug brachten kregen we de spuit mee waar de urine in zat voor de kweek, en deze moesten we weer overhandige aan de behandelend arts. We werden op een gegeven moment weer binnen geroepen in het kamertje waar we die ochtend met de eerste onderzoeken zijn begonnen.
Het wachten was op dat moment op de behandelend arts die op dat tijdstip zijn telefonisch spreekuur heeft. Daar zaten we dan met drie co-dierartsen en steeds een leerling die binnen kwam en de sfeer die om te snijden was.
Je wist gewoon die weten iets die hebben hoe dan ook iets gezien.
Vooral ik had het niet meer.
Gelukkig begreep een van die dierenartsen dat dit toch niet prettig was, en begon dat ze aan de ene kant goed nieuws hadden en aan de andere kant ook niet. Wat het niet goede nieuws was werd me later door onze eigen dierenarts uitgelegd.Dit was dat als een hond nierbekkenontsteking heeft, er een kans bestaat dat de urinewegen zo ontstoken raken dat deze ook kunnen verkleven]. Indy had door de lang durige blaasontsteking nu ook nierbekkenontsteking en ze waren bezorgd voor de nieren.
Inmiddels kwam het opperhoofd binnen [ een zoals onze dierenarts hem noemde een omhoog gevlogen vogel] gevlogen [ was maar inmiddels een half uur later als wat moest]. En zat te beamen wat zijn assistent arts ons vertelde.
Op een gegeven moment vroeg ik hem nu jullie bang zijn voor haar nieren moet daar dan niet naar gekeken worden?? Ja ja dat was wel een goed idee van mij.
Verder had hij nog een voorstel Indy mocht mee doen aan een wetenschappelijk
onderzoek wat hij eerdaags zou beginnen. Dat onderzoek hield in dat ze Indy d.m.v. hormonen eerder loops wilde maken want dat had wel een goede invloed op de bacteriën in de blaas. Maar dan moest ik maar geen nestje met haar fokken en moest haar maar nooit laten steriliseren. Het eerste wat onze dierenarts zei was: zo ga je in tijd achteruit en je hebt Indy toch aangehouden om met de tijd een nestje mee te fokken. Dus dit gaan wij niet doen.
Indy werd naar huis gestuurd met alleen blaasontspanners en geen antibiotica terwijl ze nierbekkenontsteking heeft, koorts pieken heeft en in gewicht en conditie behoorlijk achteruit ging. Moesten we gewoon een week op de uitslagen wachten.
En voordat we weggingen werd er nog bloed geprikt door twee dierenartsen in opleiding en een afgestudeerde uit Indy's hals ieder hebben ze zo vier keer dit geprobeerd [ maar konden het niet]. Voor Indy was dit gewoon een martelgang en het arme diertje liet het gewoon toe.
De andere dag toen dit alles weer een beetje was gezakt heb ik toch de moed gehad en naar Utrecht gebeld met de vraag of er geen klachten funtionaris was.
Die was op vakantie en ze gaven me eerst een verkeerd E-mailadres en toen is het uiteindelijk toch gelukt. In de E-mail moest ik van de dame achter de telefoon schrijven dat het dringend was omdat Indy zonder medicijnen zat.
We moesten eigenlijk tot 31 oktober wachten voor de uitslagen, maar wonder boven wonder werden we de dag erop al gebeld met de eerste uitslag dat ze nog geen nier beschadiging had en de dag erop was bekend dat ze een E-coli bacterie bij zich droeg waarvoor ze de komende zes weken aan de Clavubactin zit.
Natuurlijk was ik blij dat we nu eindelijk wisten wat er met onze Indy was en is, maar [ vergeef me] verdomme WAAROM moet je nou zo met een pup van bijna vijf maanden omgaan??!! Een beestje wat nog een heel leven zo nu en dan naar een dierenarts moet, daar moet het toch leuk voor blijven???
Buiten deze narigheden hebben we ook nog leuke dingen gedaan, zoals ons
"Hondenhuiswerk"van de hondenschool midden in Brielle waar we vlak bij wonen. Dit omdat ik als hond erg snel ben afgeleid, en op aanraden van de hondenschool op drukke plaatsen met veel afleiding moet trainen.
We zijn vrijdag naar Intratuin geweest bij Rhoon waar je als hond gewoon naar binnen mag. [ Ik denk zelfs bij elke vestiging ]. Daar in die Intra tuin hebben heleboel mensen mij geaaid, en heeft er een mevrouw die de week ervoor haar hondje heeft moeten laten inslapen en erg verdrietig was lekker met mij gekroeld en een stukje met mij gewandeld.
Dat deed haar zichbaar goed. En O O natuurlijk had ik Indy uitgelaten maar deed toch nog een plasje, en dat hebben we netjes bij een medewerkster gemeld want de gastvrijheid van Intratuin voor hondenbezitters moet wel zo blijven.
En ik Indy ben lekker verwend, ik kreeg wat lekkers en speelgoed omdat gedoe met die lerende dierenartsen en mijn moedig zijn als hond.
En op zaterdagmiddag waren Sarah [ mijn grote honden zus uit de vorige combinatie] en mijn moeder uitgenodigd voor een verwendag voor dementerende ouderen in Woonzorg centrum De Leemgaarde in Oostvoorne.
Deze lieve mensen hadden vorige week een verwen week, en daar mochten wij een kleine bijdrage in leveren.
En ik de "kleine Benjamina" Indy ik dus mocht ook mee.
En om dit werk te verrichten ben ik zo klein als ik nu nog ben, ook geschikt en dat is heel leuk.
Wat hieraan zo leuk is, is dat de mensen nooit stoppen met aaien, en dat sommige bewoners weer verstaanbaar gaan praten en zichbaar genieten.
En daar doe je het voor!!

Indy moet naar de diergeneeskundige universiteit Utrecht

Het is al weer een hele poos geleden dat ik in Indy's dagboek geschreven heb.
Dit heeft een redenen n.l. Indy heeft vanaf een week of acht constant blaasontsteking. En we hebben inmiddels alle medicijnen geprobeerd die voor een pup van bijna vijf maanden veilig zijn, en niets helpt. En daarom kon ik ook niet schrijven. Met de broertjes en zusjes van Indy gaat het gelukkig goed, maar ik had het ons zelf ook zo graag gegund.
Nu hebben we aanstaande maandag om 10.30 een afspraak bij een Uroloog in Utrecht. Onze dierenarts vermoed dat Indy een blaasafwijking heeft of poliepen of zo soort iets. Er is een antibiotica een sulfa waar ze een beetje op reageerd, en daarnaast heeft ze blaasontspanners en pijnstillers. Zonder deze laatste twee gilt ze het hele huis bijelkaar. En dat is voor ons haar eigenaars heel moeilijk om aan te zien, zeker omdat het zo'n heerlijk lief dier is wat je overal mee naar toe kan nemen, een echte kroel. Indy is voor mij een beetje een kadootje wat ik mezelf had gegeven na een heel moeilijk persoonlijk jaar. Je denkt bij je zelf daar hecht ik niet aan zo gauw na 4,5 maand, maar het voelt alsof ik ze al jaren bij me hebt. Ook als je nog vier andere viervoeters hebt rond lopen.
Dat is denk ik het zelfde als je twee of drie kinderen hebt rond lopen, en er is er een niet meer.
Gisteren zijn we met Indy naar het strand geweest, iets wat ik nooit doe voor een hond een jaar is. Het gevoel als Indy niet mag blijven op deze aarde dan wil ik dat ze nog zo veel mogelijk heeft mogen zien en meemaken.
Ze heeft op het strand heerlijk lopen rennen was bang voor de golven en heeft met zeewier lopen slepen. En we hebben wat leuke foto's gemaakt.
De hondenschool hebben we voorlopig stop gezet, ik wil eerst weten of dit nog zin heeft. Zo ja dan haalt ze dit wel in ze is slim zat.
Verder hoop ik dat hoe emotioneel het ook mag zijn, dat er maandag mensen zijn die dit hebben gelezen voor Indy [ en ons] een kaarsje willen branden.
Dat helpt altijd.
Verder hoop ik dat ik over een paar weken kan schrijven, dat het geen nacht merrie was of een stroomversnelling waar in ik zat, maar een happy end.