Indy moet naar de diergeneeskundige universiteit Utrecht

Het is al weer een hele poos geleden dat ik in Indy's dagboek geschreven heb.
Dit heeft een redenen n.l. Indy heeft vanaf een week of acht constant blaasontsteking. En we hebben inmiddels alle medicijnen geprobeerd die voor een pup van bijna vijf maanden veilig zijn, en niets helpt. En daarom kon ik ook niet schrijven. Met de broertjes en zusjes van Indy gaat het gelukkig goed, maar ik had het ons zelf ook zo graag gegund.
Nu hebben we aanstaande maandag om 10.30 een afspraak bij een Uroloog in Utrecht. Onze dierenarts vermoed dat Indy een blaasafwijking heeft of poliepen of zo soort iets. Er is een antibiotica een sulfa waar ze een beetje op reageerd, en daarnaast heeft ze blaasontspanners en pijnstillers. Zonder deze laatste twee gilt ze het hele huis bijelkaar. En dat is voor ons haar eigenaars heel moeilijk om aan te zien, zeker omdat het zo'n heerlijk lief dier is wat je overal mee naar toe kan nemen, een echte kroel. Indy is voor mij een beetje een kadootje wat ik mezelf had gegeven na een heel moeilijk persoonlijk jaar. Je denkt bij je zelf daar hecht ik niet aan zo gauw na 4,5 maand, maar het voelt alsof ik ze al jaren bij me hebt. Ook als je nog vier andere viervoeters hebt rond lopen.
Dat is denk ik het zelfde als je twee of drie kinderen hebt rond lopen, en er is er een niet meer.
Gisteren zijn we met Indy naar het strand geweest, iets wat ik nooit doe voor een hond een jaar is. Het gevoel als Indy niet mag blijven op deze aarde dan wil ik dat ze nog zo veel mogelijk heeft mogen zien en meemaken.
Ze heeft op het strand heerlijk lopen rennen was bang voor de golven en heeft met zeewier lopen slepen. En we hebben wat leuke foto's gemaakt.
De hondenschool hebben we voorlopig stop gezet, ik wil eerst weten of dit nog zin heeft. Zo ja dan haalt ze dit wel in ze is slim zat.
Verder hoop ik dat hoe emotioneel het ook mag zijn, dat er maandag mensen zijn die dit hebben gelezen voor Indy [ en ons] een kaarsje willen branden.
Dat helpt altijd.
Verder hoop ik dat ik over een paar weken kan schrijven, dat het geen nacht merrie was of een stroomversnelling waar in ik zat, maar een happy end.