Indy's ontsnapping......................

Ieder mens heeft weleens van die weken of dagen dat je denkt was ik maar onder de dekens gebleven vandaag. Zo'n week had ik vorige week, met van alles en nog wat en dus ook met de honden. Doordat ik van de week met van alles en nog wat heel druk ben geweest had ik ook weinig tijd om mijn huis eens goed te doen. En dacht ik dus gisteren laat ik de boel eens goed doen, Gert-Jan was op muziek concour met een bevriende fanfare dus tijd zat. Aleen de honden vinden al dat gepoets [ en minder tijd voor hun] niet zo leuk. En ik zou s`avonds nog bij een zieke Oom van GertJan in het ziekenhuis op bezoek gaan. En dan effe nog de honden uitlaten, tja en met dat effe daarmee kan alles fout gaan [zo blijkt]. Ik had Olav al uitgelaten [ Indy's grote broer] , en kwam terug met Indy en Sarah[ Indy's grote zus]. Ik was bezig met de pootjes van Indy schoon maken [ het is hier immers na het nood weer van de week één grote modderpoel] Sarah had ik al gedaan. Sarah was de helemiddag al een beetje bokkig, en die hield ik daarom een beetje kort. De voordeur stond nog open omdat ik nog met Indy bezig was [en Whisper moest nog uit] en ook het tuinhekje stond nog open [ doordat effe wordt je immers erg slordig] En Sarah kreeg de kolder in d'r kop Whisper erachteraan en voor ik er erg in had Indy erachteraan zoef weg.
Ik erachteraan rennen, voor ik aan het eind van de straat was waren ze al niet meer te zien. Ik heb de hele omgeving eerst lopend en later met de auto afgezocht, en heb al zoekende alles bij elkaar gebruld. Toen ben ik naar huis gegaan en heb de politie gebeld, die hebben op hun beurt de dierenambulance weer gebeld. En verder moest ik maar thuis blijven omdat ik geen mobieltje had, en anders niet bereikbaar was voor de politie. GertJan bellen had geen zin die was onderweg uit Valkenswaard. Toen heb ik uit nood mijn collega fokker Marion gebeld, en die kwam [ gelukkig] vliegensvlug. Ik haar uitgelegd dat ik niet weg mocht, maar ze zei nu mee ik heb ze zien lopen langs de Groene Kruisweg [ dat is hier de doorgaande weg langs de dorpen [ een race baan]].
Eerst zag ik ze niet staan het leek in dat geploegde veld wel plastic zakken die er lagen, tot ik opeens iets zag bewegen. Er zat op dat stuk een sloot tussen de akker en de weg, dus ze konden op dat stuk niet weg.
We moesten toen de hele dijk rond rijden naar een dood lopende weg. Toen we daar aan kwamen zagen we een vrouw met één van de honden aan een touw staan in de verte. Wij gillen en roepen en toeteren, en er heen rennen door de zware klei. Mijn God wat was ik blij!!!! Blij dat er in 2005 nog zulke mensen zijn die het hart op de juiste plaats hebben en kordaat weten op te treden!!!
Ik moest drie keer kijken wie het was, het was Indy. Ze was git zwart, maar dat maakte niet uit ze was er!! Nu de andere twee nog. Verder op de weg kwam een mevrouw aan gelopen met haar dochter en nog een golden, iets minder zwart.
Goddank Whisper was ook terug. Toen zijn we na het krijgen van een aanwijzing van de mevrouw en dochter in het kleine parkje gaan zoeken, daar hadden ze Sarah naar toe gedreven nadat ze op de Groene Kruisweg liep en niet naar de mensen toe wilde komen. Daar was ze inmiddels niet meer toen werd er door een meneer in de buurt van het parkje gezegd dat ze bij de bejaardenhuisjes liep. Toen we ook daar hadden gekeken, zijn we naar mijn huis gegaan om te kijken of Sarah [ en GertJan ] al thuis waren. En dat was gelukkig zo. GertJan had Sarah al lopende naast ons huis gevonden. Nogmaals wat was ik blij met de hulp van deze doortastende mensen, waarvan ik de namen niet weet [ ik was zo uit mijn doen]. Iets waar ik morgen d.m.v een briefje in de supermarkt wat aan wil doen. Ik wil deze mensen graag persoonlijk nog maals bedanken.En niet te vergeten Marion, die met d'r 75 jaar nog door de modder heeft lopen rennen alsof het haar eigen honden waren, dank je wel Marion!!!
De les hieruit geleerd: Effe met honden is uit den boze, daar komen ongelukken van. En verder komt er een haak naast de deur waar ik de honden aan vast kan zetten als ik mijn handen niet vrij heb, en alle tuinhekjes en deuren gaan voortaan achter mij en de honden dicht Het gezegde Als het kalf verdronken is dempt men de put is hier zeer van toepassing!!!!!! Dit hele gebeuren [ als ik ze al heb] gun je ,je ergste vijand nog niet. En met dit laatste daar is alles mee gezegd!!

Met Indy naar Brielle

Vanmorgen moest ik naar het stadskantoor in Brielle, en dacht laat ik Indy maar gelijk meenemen om midden in Brielle de oefeningen van de hondenschool te doen. Dan heb je lekker veel afleiding in zo'n stad. Indy was nog niet zolang er voor uitgelaten, en ik dacht dat dit nog niet hoefde. Vlak voor één van de grootste duurdere kledingzaken van Brielle op de markt ging Indy breed uit een drukje neer leggen. Zeg maar een druk . Ik met een rode biet zoeken in al mijn zakken van mijn wax-jas naar een plastic zakje[ je hebt immers het idee dat de hele wereld ziet wat er gebeurt.] Gelukkig had ik nog een plastic zakje in mijn zak waar hondensnoepjes in hadden gezeten en stond er niet ver van mij af twee van die mooie afvalbakken met zo'n tekst over het milieu. Het enige nadeel aan zo'n vers honden-kulletje opruimen is...... , dat ie nog warm is als je uhm opraap. En dat voelt heeeeeel vies.
Ik ben daarna bij een restaurant op de markt toch maar even mijn handen gaan wassen, gewoon voor het idee. Daarna hebben we tussen het beeld van Wilhelmina en de oliebollen kraam onze oefeningen gedaan van de hondenschool. Ondanks dat vandaag de dingen anders gingen, ging Indy toch makkelijker down [ af in het Nederlands] als anders. Dus eind goed al goed.

Indy is weer naar de hondenschool geweest

Doordat we niet precies wisten wat er met Indy was, hadden we de lessen op de hondenschool tijdelijk stop gezet. En nu het er toch op begint te lijken dat Indy opknapt op de medicijnen, [ dat zie je aan de streken die ze uit haald b.v. door mijn adres boek op te eten enz...] dat ze er weer aan toe is om verder opgevoed te worden. De hondenklas waar we in terecht kwamen was gemiddeld iets jonger maar wel op het punt waar we met Indy waren gebleven. Op de hondenschool [ Zuid West Nederland in Hellevoetsluis], hebben we les in een soort hal waar zand op de grond ligt[ daar kan Indy zo leuk kuilen graven, en zo diep dat ze haast bij de chinezen aan tafel zit]. Ze gevenin die hal ook behendigheid, en je hebt er les wanneer het buiten slecht weer is. In deze les kregen we voorkomen, aan de voet, het commando naast, het tandjes kijken, het netjes aan de riem lopen, en down gaan[ dit laatste daar heeft Indy niet zo'n zin in, dus dat wordt oefenen geblazen], en op het laatst [ dit is alleen in de puppy les] mogen een aantal puppy's [ wat met elkaar overweg kan] met elkaar spelen. Dit is ook voor de socialisatie.
Sinds Indy aan het opknappen is speelt ze met andere hondjes en is ze ook andere hondjes aan het uitdagen, dat deed ze niet toen ze nog zo ziek was.
Dit viel ook onze trainster Astrid op.
Ze was als klein puppy gewoon te rustig, als je er op terug kijkt.
Nu is ze meer zoals een jonge hond behoort te zijn, ondernemend, ondeugend enz.. Na de hondenschool zijn we nog in de duinen vlak bij het strand geweest.
Je hebt daar een pad [ wat op zondag zeker heel druk is] richting het strand.
Daar kom je altijd veel mensen tegen met kinderen honden enz veel afleiding.
Dit is een mooie plaats om netjes aan de riem lopen te oefenen. Ook oefen ik het wandelen op straat zonder dat mensen Indy mogen aaien. Want laten we eerlijk zijn mensen willen graag een pup aaien en minder graag een volwassen hond. En daarom is het nu al wel makkelijk om Indy te leren langs mensen te lopen. Een pup heeft immers al erg gauw door hé daar loopt een mens die mij misschien wel wil aaien, en gaat uit zichzelf naar mensen toe. Dan heb je dat sommige mensen het heel leuk vinden , maar andere totaal niet. Maar als je het netjes volgen oefen op een druk voetpad zijn er ook altijd mensen die het niet begrijpen als je jouw hond niet mogen aaien, dat is dan jammer een opvoeding van een hond kun je maar één keer goed doen.
Daar krijg je geen herkansing in.

Indy is voor controle bij onze eigen dierenarts geweest

Sinds ze bij Indy nierbekkenontsteking hebben ondekt in Utrecht bij de Diergeneeskundige Universiteit zit Indy vast aan een antibiotica kuur voor zes weken Clavubactin en aan blaasontspanners dridase [ voor mensen heet dit medicijn oxibutinine]. Omdat Indy nog groeit, moet iedere veertiendagen de dosering van de medicijnen worden bijgesteld. En vandaag zijn we dan ook bij onze dierenarts [ Ome Peer ] geweest om te wegen [ ze weegt nu 20,5 kg ] en een plasje te bekijken en door te praten hoe het nu gaat. In het plasje zaten nu haast geen eiwitten meer, en dat is heel positief. Maar Indy staat nog iedere twee uur buiten voor een plasje, maar is dit nu voor een plasje of is het negatieve aandacht of een gewoonte aan het worden?? We gaan nu de tijd tussen uitlaten proberen te vergroten en dan maar weer kijken hoe het gaat. Voor de rest vindt Indy het gaan naar Ome Peer [ Dat klinkt leuker als dierenarts] niet erg want Indy kan het heeel goed vinden met de assistente van Ome Peer, die beheert namelijk de hondensnoepjes pot. En die twee zijn dikke maatjes met elkaar vanwege de vele lekkere snoepjes die de assistente aan Indy geeft. De vorige keer mocht Indy zelfs een paar snoepjes uit de pot eten. Het is misschien niet zoals het hoort maar aan de andere kant zo blijft het naar de dierenarts gaan wel leuk voor Indy.
Het lijkt Indy beter te gaan met haar gezondheid en ze krijgt ook wat meer streken. Net als van de week ik had een paar van de honden uitgelaten, en toen ik thuis kwam had het gesneeuwd. Indy had namelijk mijn adresboek van de tafel afgehaald, de voor en achterkant lagen eraf en ze was [ gelukkig] bij de Z begonnen met de bladzijde's waar de adressen en telefoonnummers op staan.
Daar staan maar weinig familie en vrienden. Even weggaan als je kleine kinderen hebt of een pup, is genoeg tijd voor hen om even iets te doen wat jij niet wil.